rozdział dwunasty: BOJĘ SIĘ

-Ja, królowa Arendelle, niedoszła morderczyni siostry, ta, która sprowadziła na kraj zimę, oszukana i wykorzystana przez mężczyznę, któremu wybaczyłam i dałam drugą szansę, zostałam porzucona. Płaczę po nim każdej nocy. Dlaczego to nie jest zły sen? -kolejny raz płakałam przed lustrem.

Ten tydzień jest najgorszym tygodniem mojego życia. Non stop płaczę i nie mogę zapomnieć Hansa, w końcu go kochałam. Wyszłam na balkon, rozmyślając o swoich błędach. Oparłam się o balustradę. Nie mogłam powstrzymać łez.

-Boję się... Nie chcę tak...

-Nie musisz się już bać. -na poręczy stał ubrany na brązowo białowłosy chłopak, a w ręku miał jakiś oszroniony kij.

-Kim jesteś?! -gwałtownie się odsunęłam, kiedy chłopak wyciągnął do mnie rękę.

-Nazywam się Jack Frost. -zrobił pauzę -A ty?

-Ja... Ja jestem Elsa. -wydukałam. -Co tu robisz?

-Usłyszałem płacz, chciałem zobaczyć kto to, więc jestem. -odparł Jack wzruszając nonszalancko ramionami. -Teraz ty powiedz dlaczego płakałaś.

-No więc... Jakiś tydzień temu facet, którego kochałam wrócił po paru miesiącach z inną dziewczyną, a ja mu durna zaufałam. -oczy zaszły mi łzami.

-To przykre. -pokiwał głową ze współczuciem w głosie. -Ale czego się boisz? -zapytał.

-Samotności. -powiedziała tak cicho jak to było możliwe.

-Nie musisz się bać. -powiedział troskliwie.

-Łatwo ci mówić. -wywróciłam oczami i otarłam ręką łzy. -To nie ty po latach odizolowania zacząłeś w miarę normalnie żyć, i to nie ty zostałeś opuszczony przez kogoś, kto był całym życiem.

-Racja, ale wiem co to samotność i mogę ci pomóc. -ponownie wyciągnął do niej dłoń.

Miałam mętlik w głowie. Czy zaufać nieznajomemu? Czy mówi prawdę? Czy, czy...

-Nie bój się nigdy więcej. -powiedział.

Miał takie szczere i miłe spojrzenie. Nie miałam nic do stracenia. Tym razem chwyciłam jego dłoń.