rozdział trzydziesty: DLACZEGO JA?

Wybaczcie, że tak krótko, ale nie miałam weny ani czasu ;-; Dziękuję za tyle komentarzy! Jesteście wspaniali! Postaram się napisać jak najszybciej kolejny rozdział. Dzięki, że jesteście ;**

Terra T. Nova

Tej nocy nie zasnęłam. Nie mogłam pohamować łez. Raz po raz dotykałam policzka nie mogąc uwierzyć temu co widzę i czuję. A jednak, blizny były prawdziwe. "Co ja teraz zrobię? Jak pokarzę się teraz Jackowi? Co zrobię ze swoim życiem? Dlaczego ja?" Zastanawiałam się. Chwiejnym krokiem udałam się do łóżka. Położyłam się i zamknęłam oczy. Ukazały mi się dwa obrazy.

W pierwszej wizji zobaczyłam ogarniającą mnie ciemność. Zobaczyłam Arendelle owiane gęstą mgłą i strachem. Ja stałam na balkonie i patrzyłam z uśmiechem na niedolę mojego ludu. Obok mnie w cieniu stał Mrok. Podszedł, wziął mnie za rękę i ucałował ją.

-Moja królowa... -szepnął.

Uśmiechnęłam się i odwróciłam. Ujrzałam moje odbicie. Ubrana byłam w czarną, prostą suknię do ziemi. Blizny dodawały mojej twarzy grozy i chorej satysfakcji z cudzego nieszczęścia. Nagle obraz się zmienił. Byłam na targu rybnym. Obok mnie kroczył Jack śmiejąc się i robiąc głupie miny. Przewróciłam oczami i zerknęłam na taflę wody. Twarz zdobiły rany, ale mimo wszystko byłam uśmiechnięta, szczęśliwa. Ludzie, których mijaliśmy pozdrawiali nas przyjaźnie. Patrzyłam na Jacka i zobaczyłam w jego oczach miłość i zachwyt.

Wizje rozmyły się. Łzy przestały lecieć. Dotknęłam policzka. Podeszłam ponownie do lustra i spojrzałam. W tej chwili pogodziłam się ze stratą urody, z bliznami. Stały się moją częścią. Już zawsze będę nosić ślad walki z likanami. Przypomniałam sobie śnieżycę jaką wywołałam i cel walki. Poczułam dumę i wiarę we własne siły. Te wizje to wizje mojej przyszłości, nie miałam co do tego wątpliwości. Mogę wybierać pomiędzy tym miejscem a domem. Zamknęłam oczy. Zdałam sobie sprawę, że czuję coś do Mroka. Nie wiem tylko co. Pierwszy raz odkąd tu jestem zawahałam się. Chcę wrócić do Arendelle, ale chcę jednocześnie zostać tu. I kolejny problem. Mrok czy Hans. Temu drugiemu nie umiem w pełni zaufać, a Czarnego Pana nie mogę zrozumieć. Jestem rozdarta. Ciekawe jak inne dziewczyny radzą sobie z chłopakami... Chciałam tylko być szczęśliwa, znaleźć mężczyznę mojego życia, a nie trzech, do których nie wiem co czuję. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Muszę się stąd wyrwać. "Jeszcze trochę." Powiedziałam sobie. "Jeszcze tylko trochę..." Z tą myślą położyłam się na łóżku i zastanawiałam się co przyniesie kolejny dzień.