rozdział czterdziesty trzeci: EL MA DOŚĆ FACETÓW

Oto jest! Nie mam pojęcia co tu odprawiłam XD Dobrzu już dobrzu czytajcie nie przeszkadzam już. A! Dacie radę stworzyć hmmm 10 komów?
A i jeszcze jedno...

DEDYK DLA WSZYSTKICH HEJTERÓW MROKA!!

Terra Tartar Tari Nova

Kolejna noc. Kolejny sen. Kolejna pobudka z krzykiem. Miałam dość. Wstałam żeby obmyć twarz zimną wodą. Dlaczego w kółko śni mi się to samo? Zawsze jest ciemno i zimno. Czuję to pomimo, że to sen. Ból. Kości na nowo mi się łamią i znowu staję się człowiekiem. Kiedy wszystko ustaje słyszę szelest obok siebie. Podnoszę głowę i wiedzę TEGO chłopaka. Białe włosy, niebieska bluza i długi zakrzywiony kij. Zawsze boso. Zawsze patrzy na mnie i uśmiecha się smutno. I zawsze popełniam ten sam błąd i patrzę mu w oczy. Ukazuje mi się to samo wspomnienie we wspomnieniu. Jesteśmy razem, uśmiechamy się. W pewnym momencie rzucamy się śnieżkami. Po czym padamy zmęczeni na śnieg i leżymy blisko siebie. Czuję się szczęśliwa. Wtem niebo staje się czarne, a z ziemi wyrastają czarne jak noc korzenie. Chwytają chłopaka za nogi i ciągną w dal tak szybko, że nie nigdy nie daję rady go złapać. Krzyczy moje imię. Słyszę śmiech Mroka. I w tym momencie się budzę cała zdyszana i spocona. Nie mam bladego pojęcia kim jest chłopak. Pamiętam, że widziałam go wśród druidów, ale...Prawda jest tak, że nic o nim nie wiem. Gdybym tylko cokolwiek pamiętała oprócz tego koszmaru. Moment. Przecież Mrok obiecał mi, że koszmary mnie nie dosięgną! Zdenerwowałam się. Postanowiłam od razu do niego iść. Ubrałam się szybko i wyszłam. Zapukałam pięścią do drzwi jego gabinetu. Otworzył mi lekko zdziwiony.

-Elsa? Dzień dobry. Stało się...

-Tak stało! -przerwałam mu -Koszmary się stały! Mówiłeś, że nie przyjdą do mnie podczas snu! I co?! To trwa już kilka dni!

-Ale to nie ja! -zaczął się bronić jeszcze bardziej zaskoczony i zmieszany -Przysięgam ci, że trzymam wszelkie koszmary z dala od ciebie.

-To mi łaskawie wytłumacz dlaczego w takim razie mi się śnią?! -byłam coraz bardziej na niego zła.

-Naprawdę nie wiem! -był już lekko zdenerwowany -Co ci się śni? Może mogę sprawić, że zniknie.

-Wiesz co? -zapytałam zgryźliwie już naprawdę wściekła -Nie wierzę ci!

Odwróciłam się i poszłam do swojej komnaty tak szybko jak mogłam nie biegnąc. Słyszałam jak za mną woła, ale miałam go gdzieś. Może i coś do niego czułam, ale teraz zdałam sobie sprawę, że to tyran. Drzwi komnaty trzasnęły z hukiem. Padłam na łóżko. 

-Elsa! Proszę porozmawiaj ze mną! -zawołał przez drzwi.

-Idź sobie! -odkrzyknęłam.

Ani myślę z nim rozmawiać! Po chwili chyba sobie dał ze mną spokój i poszedł. Westchnęłam. Zastanowiłam się co ja tu właściwie robię. To co odkryłam sprawiło, że usiadłam sztywno na łóżku z dreszczem przerażenia na plecach. Przecież to Mrok mnie tu porwał! Wyrwał mnie siłą z domu, odebrał mi szczęście i wolność. A ja się kiedyś zastanawiałam jak mi tu dobrze! Oddychałam ciężko. Może jednak nie jest tu tak jak to sobie wyobrażałam, a raczej starałam się sobie wmówić. Trzeba coś wymyślić. Ucieczka ostatnim razem nie poskutkowała. Zgubiłam się głodna i zmarznięta, a do tego stałam się likanem. No właśnie! Jestem likanem czy nie. Ściągnęłam buty i stanęłam na podłodze. Albo się uda albo nie. Zamknęłam oczy i starałam się wyobrazić sobie siebie jako wilka. Przypomniałam sobie moją sierść koloru kory sosny. Wyobraziłam obie czarne pazury przytwierdzone do mocnych i silnych łap. W pewnym momencie poczułam ssanie w żołądku. Ręce mi się powykręcały, kości zmieniły swój kształt prawie bezboleśnie. Nim się obejrzałam stałam w strzępach ubrania nie jako człowiek lecz prawdziwy likan z krwi i kości. Teraz się zaczną schody. Nie było tak źle, bo po paru minutach leżałam ciężko dysząc na ziemi. Odkryłam, że im więcej razy się zmieniam tym ból łamanych kończyn i ich szybkie zrastanie jest mniej bolesne. Kosztuje mnie to tylko sporo energii. Po kilku przemianach wykąpałam się. Udałam się też do kuchni i zwinęłam kanapkę. Oczywiście pilnowałam, żeby Mrok trzymał się z dala ode mnie. Posprzątałam strzępy ubrania. Czytaj: wrzuciłam wszystko pod łóżko.Wyszłam na balkon i usiadłam na fotelu, który sobie tam kiedyś przyciągnęłam. Rozmyślałam nad tym ile jeszcze skrywa moja pamięć. Ni z tego ni z owego dotknęłam blizn na twarzy. Były to trzy podłużne szerokie na dwa centymetry szramy na prawym policzku. Wspomnienie pierwszego spotkania z likanami kiedy to zabiłam całe stado i uratowałam Mrokowi życie. Ciekawe czy on też ma blizny... A niech ma ich jak najwięcej! Muszę się stąd wyrwać! Nie wytrzymam tu z tym palantem. Za każdym razem kiedy wyobrażę sobie jego twarz czuję obrzydzenie. Powiedzenie, że od miłości do nienawiści tylko mały krok jest aż nazbyt prawdziwe. Nienawidzę go! Westchnęłam. Kurczę! Muszę w końcu ustalić co czuję. I w tym momencie zastosowałam swoją ulubioną metodę-na wykres. Pokazuję i objaśniam*. Wzięłam kartkę i zaczęłam pisać imiona. Wyszło mi coś takiego.

Mrok - bez komentarza

 Hans - (wulgarny rysunek)

 Mars - hahahaha chyba nie

 Jack - kto to jest???? (nie jest zły)

Czkawka - nie, raczej nie

No, czyli nie mam pojęcia co dalej zrobić. Za dużo facetów. Przeszło mi przez myśl żeby tymczasowo dać sobie spokój ze wszystkimi mężczyznami. Z wyjątkiem Jacka, bo muszę się dowiedzieć kto to jest. No i jeszcze Mrok. Od niego to ja się muszę uwolnić. Nie wiem co z Hansem, mogłabym zrobić na złość Mrocznemu Panu. Pokręciłam głową. Nie wytrzymałabym psychicznie z tymi durniami. Coś się wymyśli. Potem. Teraz trzeba wymyślić co zrobić i jak się wydostać. Pamiętam, że zanim stałam się likanem miałam dokądś iść, ale dokąd? Tym razem trzeba to lepiej obmyślić. Jedzenia brać nie muszę, mogę polować. Olśniło mnie. Po prostu wstałam, ubrałam się w zwykłe jeansy i ciepłą bluzę z kapturem. Wzięłam plecak i wrzuciłam tak kilka drobiazgów i ciuchy na zmianę. Zarzuciłam torbę na ramiona i wyszłam pewnym krokiem z pokoju. Zeszłam po schodach spokojnie. Spotkałam Mroka wchodzącego właśnie do rezydencji. Podniosłam głowę do góry wychylając pierś. Ukłoniłam mu się głeboko. Patrzył na mnie zaskoczony. Jego mina mówiła: yyyyyyyyy co ona odprawia??? Rzuciłam krótkie "żegnam mój panie" i wyszłam. Podtrzymał mi nawet drzwi. Byłam już za pierwszymi drzewami i nadal nie doczekałam się żadnej reakcji. Uszłam milę spacerkiem. Odwróciłam się i wytężyłam mój wilczy wzrok. On tak dalej stał i patrzył jak debil za mną! Wybuchnęłam śmiechem. Po chwili uspokoiłam się i ruszyłam truchtem nadal w dobrym humorze. Nowy cel: znaleźć druidów.




*za dużo Cejrowskiego XDDD