rozdział trzydziesty dziewiąty: BEZ TYTUŁU :)

Wybaczcie, że tak krótko, ale przynajmniej tyle :D Wróciłam tylko na chwilę, ale mam nadzieję, że zostanę już na stałe. Dobra nie przedłużam już :)

A mam jeszcze prośbę... może macie pomysły na dalszy ciąg historii? Z chęcią skorzystam z sugestii :)

Terra Tartar Tari Nova

Obudziłem się z krzykiem. Śnił mi się koszmar. Z resztą kolejny. W tym śnie moja Elsa walczyła z jakimś potworem. Bestia w pewnym momencie ją ugryzła. Krzyczała. Tak bardzo krzyczała. Podniosłem się szybko i próbowałem uspokoić oddech. Łzy mimo woli spłynęły mi po twarzy. "To tylko sen, tylko sen." Cały roztrzęsiony wyszedłem z naszego tym czasowego obozowiska. Usiadłem nieopodal namiotu mojego, Zająca i Czkawki. Miałem już wszystkiego dość. Miałem ochotę umrzeć. Ten ciągły ucisk w mojej piersi był nieznośny. Ręka powędrowała mi na lewą pierś. Równie dobrze można by powiedzieć, że jest tam miniaturowa czarna dziura. Moje serce, moja miłość, mój tlen jest daleko. Żyję wspomnieniem, żyję nadzieją, że jeszcze ją zobaczę. A jeśli nie? Co zrobię jeśli nigdy jej nie znajdę? Co zrobię jak znajdę ją martwą? Co zrobię jeśli ona mnie nie pozna, bo odebrano jej wspomnienia? Co zrobię jeśli była torturowana i ucieknie na mój widok?

Potrząsnąłem gwałtownie głową. Nie wiem co bym zrobił. Podkreślałem w myślach słowo BYM. Na pewno nic jej nie jest. Nie może jej nic być. Chyba umarłbym z rozpaczy. Nagle czyjaś ręka poklepała mnie po ramieniu. Spojrzałem w górę. To Czkawka.

-Hej stary. Mogę się przysiąść? -zapytał. Pokiwałem głową i otarłem rękawem łzy z twarzy.

Milczeliśmy chwilę wpatrzeni w Księżyc.

-Kurna! Jak ja mam dosyć tego porypanego świata! -zaczął cicho pokrzykiwać -Do kurny nędzy dlaczego to wszystko się dzieje?! -spojrzał na mnie nadal czując gniew, westchnął ciężko -Wybacz, pewnie też się źle czujesz w tej całej sytuacji, a ja jeszcze to wszystko podsycam. -westchnął ponownie -Mogę cię o coś zapytać?

-Pewnie chłopie, pytaj. Co ci leży na dziurze po sercu? -zaśmiałem się sarkastycznie.

-Co zrobisz z Mrokiem jak go znajdziesz? -zapytał drżącym ze złości głosem.

-Zależy co on zrobił jej. Ale nie martw się, zasadzę mu takiego kopa w dupę, że obejrzy sobie Księżyc z bliska. -zapewniłem ze złością -Pożałuje, że się urodził. Pożałuje, że istnieje skurwiel jeden. -wysyczałem.

-Pożałuje... -przytaknął cicho wiking.

Siedzieliśmy tak jeszcze chwilę pogrążeni we własnych myślach. Jakiś czas później brązowowłosy chłopak pożegnał mnie i poszedł z powrotem do namiotu. Byłem wdzięczny Czkawce, że ze mną posiedział. Jemu też na niej zależy. Byli w końcu kiedyś zaręczeni, a to o czymś świadczy. Westchnąłem. Trzeba być dobrej myśli. "Znajdę Elsę choćby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobię." Obiecałem sobie. Uśmiechnąłem się smutno do nieba i poszedłem do namiotu z lżejszym sercem.