rozdział trzydziesty siódmy: WALKA POWIEDZIAŁAM

Uciekałam. Biegłam, bo coś mnie goniło. To coś było olbrzymie i straszne. Serce biło mi jak młotem, adrenalina pulsowała w żyłach. Nigdy tak się nie bałam. Mijałam liczne dziury i korzenie. Biegłam szybko jak nigdy wcześniej. Śnieg utrudniał mi pokonywanie kolejnych metrów. Bestie były coraz bliżej. Niemal czułam ich oddech na moich plecach. Nagle poczułam wielką łapę na plecach. Stwór mnie powalił, zdążyłam się tylko odwrócić by widzieć zwierzę. Na moje nieszczęście były to likany, wilkokształtne bestie, których stado zabiłam kilka tygodni temu. Mutant pochylił się nade mną i zaryczał mi w twarz. Prawie tego nie słyszałam, bo zagłuszył go mój własny krzyk. Jego pobratymcy krążyli wokół nas powarkując. Miałam wrażenie, że rozumiem ich mowę.

-"To ona! To ona zabiła Alfę! Śmierć jej!"

-"Ja ją rozpłatam! To mój brat również poległ z jej ręki!"

-"Nie! Musi się zmierzyć z Betą!"

-"CISZA!!" -zaryczał likan stający nade mną -"Nie prosi o walkę więc jej nie będzie! Sam ją zabiję! Pomszczę naszych braci!"

Rozległy się entuzjastyczne pomruki i warczenie. Byłam zbyt przerażona. Ledwie oddychałam.

-"A może przemienić ją w jedną z nas?" -rozległ się głos jednego z wilków.

-"On chyba sobie kpi!"

-"Jego też zabijmy!"

-"Ocipiałeś?!"

-"Litować się nad człowiekiem?! Tfu!"

-"Idiota!"

-"Coś ty powiedział?" -zapytał spokojnie ten cały Beta- "Chcesz złamać święte prawa Paktu dla tej morderczyni? Miałaby dostąpić takiego zaszczytu jak nasza Wielka Matka, Pierwsza Matka?"

Zszedł ze mnie i ruszył do wilka, który rzucił ten pomysł. Był to niewielki piaskowy wilczek o czarnych jak noc oczach. Serce zabiło mi szybciej.

-"Może to będzie dla niej przekleństwo jak dla Ojca." -stwierdził podkulając lekko ogon, który od razu naprężył.

Likany widocznie się zawahały. Dreptały niespokojnie i żłobiły łapami doły w ziemi jakby nieświadome tego faktu.

-"Dobrze." -zgodził się ku mojemu zdumieniu Beta -"Niech sama wybierze sobie swój los. Może walczyć, poddać się albo zostać przemienioną."

Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Zamurowało mnie. Co mam powiedzieć? Jak się zachować kiedy chcą mnie zabić?

-"Widzisz Marsie? Nawet nie zna naszej mowy." -zakpił szyderczo patrząc na mnie z obrzydzeniem - "Więc czeka ją śmierć."

Rzucił się na mnie. Otrzeźwiałam momentalnie. Wytworzyłam śnieżną kulę i cisnęłam nią w potwora. Przekręciłam się, a na miejscu, w którym leżałam Beta pluł śniegiem i grudkami lodu. Podniosłam ręce przed siebie. Zwierzęta patrzyły na mnie zdezorientowane.

-Walka. -powiedziałam rzucając wyzwanie Becie.